Właśnie teraz, 3 czerwca wieczorem mija 20 lat od dnia (wieczoru) kiedy szykowałam się, żeby nie zaspać na rano, na wybory. Pierwsze, prawie wolne. Po raz pierwszy – i jedyny – w życiu byłam na dodatek mężem zaufania z upoważnienia Solidarności.

Byłam tak podekscytowana, że nie mogłam spać, no i bałam się zaspać, bo musiałam stawić się o 5.30 na miejscu komisji wyborczej. Nie muszę mówić, że przyjechałam pierwsza i czekałam pod drzwiami dzisiejszego Instytutu Polskiego na resztę komisji. Mężów zaufania było więcej i moja służba trwała do godziny 12, a potem jeszcze trochę wiczorem. Ale to ja miałam zacząć ten dzień. Sama komisja też nie bardzo wiedziała, co ze mną zrobić. Siedziałam sobie na krzesełku, z boku i obserwowałam, żeby wszystko odbywało się zgodnie z przepisami.

A działo się wiele. Głosowało bardzo wielu ludzi (m.in. zespół Lombard), a na ulicy trwała w najlepsze kampania wyborcza. Zaopatrzeniowiec komisji grzecznie zaprosił mnie na obiad, ale nieliśmy instrukcje, żeby się nie bratać za bardzo, więc wyjełam kanapki i termos i było jak na pikniku. Atmosfera była niezwykła i pełna majestatu, ale i radości. Wieczorem liczenie głosów i wszystko było jasne. tego dnia świat – także i mój – się zmienił. Nawet nie przeczuwałam jak bardzo. Po ogólnej euforii podczas spotkania mężów zaufania, po kilku dniach wyleciał z pracy. Jeszcze stary system postanowił mnie ukarać. No, coż. Widać tak musiało być, żeby dobrze sobie ten dzień zapamiętała. Dzisiaj bardzo często przychodzę do Instytutu i czasami wchodząc przypominam sobie tamte chwile. Moje życie ułożyło się inaczej, ale nabrało też większego sensu. Brałam udział w czymś ważnym. I teraz, kiedy trwają w Polsce spory, czy świątować w Krakowie, Gdańsku czy Warszawie z pewnością wielu ludzi po prostu, zwyczajnie przypomni sobie tamten dzień i odczuje tak jak ja, satysfakcję.

I tak się stało!