Kilka dni temu uczestniczyłam w spotkaniu, podczas którego ktoś zapytał mnie, czy – skoro tak długo mieszkam na Węgrzech – to czuję się jeszcze Polką i czy mam wystarczająco dobrą wiedzę na tematy polskie. W pierwszym odruchu byłam zaskoczona, a nawet trochę oburzona (jakie to polskie!), jak można tak myśleć. Ale później pomyślałam, że po pierwsze nie ma w tym nic dziwnego (ten, kto pytał na stałe mieszka w Polsce), a nawet można zrozumieć intencje zawarte w tym pytaniu. Wielu naszych rodaków już po kilku miesiącach pobytu za granicą – głównie na Zachodzie – uważa się za tambylców i chętnie to podkreśla. Ale przecież swojego „ja” nie można zmienić, nie można wyzbyć się swojej przeszłości i mentalności. Nawet na potrzeby uzyskania takich samych praw, jakie mają tambylcy. I właściwie jestem wdzięczna za to spotkanie, ponieważ cała ta sytuacja uświadomiła mi, że byłam, jestem i zawsze będę Polką czasowo mieszkającą w Budapeszcie. A że czas jest długi, no cóż, tak wyszło. A wiedzę o sprawach polskich mam sporą, bo właśnie będąc dalej mój instynkt jest bardziej wyczulony i po prostu chcę wiedzieć, co się w Polsce dzieje. A w dobie internetu i telewizji satelitarnej jest dość proste. Tak więc pytanie: czy czuję się Polką uświadomiło mi, jak bardzo nią jestem, i jakie to jest dla mnie ważne.