Już tydzień temu, 16 czerwca powinnam dodać ten wpis. Wtedy to nasza reprezentacja dostała łupnia od Czechów w meczu o wyjście z grupy na ME. I to w tak dogodnej sytuacji, która nigdy (przynajmniej za mojego życia) się nie powtórzy: atut gospodarza, który nie musiał walczyć o wejście do finału, własny stadion, wspaniali kibice, przychylność wszelkich sił. A tu okazało się, że nawet w takim momencie można dostać w tyłek. I to nie dlatego, że w poprzednich meczach szło nam dobrze, a teraz nie wypaliło. Od samego początku widać było kilku solistów na murawie, a zespołu jakby mniej. Ale najciekawsze jest to, co poza meczem. Np czekaliśmy na „cud”, bo nam się należy i uda (?). A chyba jako jedyni na świecie po przegranej śpiewamy „nic się nie stało”. Jak to nic się nie stało? Dlaczego celebrujemy porażkę, tak jak sukces? A wczoraj, po meczu na którym Niemcy roznieśli Grecję myślałam sobie, że to może lepiej iż to nie my graliśmy, bo wtedy doszłoby jeszcze gadanie, że no proszę, Niemcy nam dołożyli, jak to w historii bywało. I uświadomiłam sobie, że Polska może być jedynie mistrzem Polski.