Początek kwietnia. Pojechałam do Pragi na zakończenie festiwalu filmowego. I oczywiście na spotkanie ze znajomymi. Po raz pierwszy nie było tradycyjnego zwiedzania podstawowych atrakcji. Tym razem rozkoszowałam się Pragą poza zasięgiem tabunów turystów (co wcale nie jest łatwe). Chodziłyśmy sobie z Krystyną po jej okolicach, byłyśmy na cmentarzu, na rynki, i Nowym Świecie. I oczywiście sam festiwal. Zobaczyłam jak można robić coś fajnego bez wielkiego zadęcia, w bezpośrednim kontakcie z zaproszonymi gośćmi i  twórcami, a nawet panią prezydentową. Do tego potrzebny jest tylko jeden, jedyny warunke: trzeba być Czechem. (A swoją drogą, to ciekawi mnie, czy Czesi czują swój wspaniały dystans do życia i ludzi, czy to tylko refleksja osoby z zagranicy). Radość dopełniła się, kiedy Dagmara Havlova ogłosiła, że: and the winner is… Marcin Wrona za film Chrzest.  Marcin podziękował pięknie, mówiąc, że ta nagroda jest wyjątkowa, ponieważ przyznaje ją najbardziej chyba demokratyczne juty na świecie. (Jurorzy wybierani są przez internet spośród zwykąych ludzi w przedziale wiekowym 17-77 lat). Faktycznie, jeżeli weźmiemy to pod uwagę, to tym bardziej cioeszy, że zdecydowali się uhonorować trudny filmy. Zresztą na ten temat rozwinęła się na przyjęciu dość ostra dyskusja z udziałem miłych Polek i reżysera. Miałam też możliwość obejrzenia filmu The way back (Niepokonani) i poznania reżysera Petera Weira przy stoliku pana Havla w Lucernie. Mądry, skromny, miły Australijczyk, który obdarował świat wspaniałymi emocjami (Pikinik pod Wiszącą Skałą, Stowarzyszenie umarłych poetów czy chociażby Świadek).
Tak więc wrażeń cała moc, i kilka refleksji: po pierwsze Praga nie jest daleko, po drugie jest fascynująca w każdym zakątku (zobaczyłam muzem Frantiska Bilka, i było to duże przeżycie), po trzecie energia świata tkwi w ludziach i ich wzajemnego stosunku. Czasami warto pojechać 600 km, żeby poznać osobę, która okazuje się być w danym momencie naszego życia, bardzo nam potrzebna.